Medio 2016 beschreef ik het volgende rampenscenario: eerst de Brexit, daarna Trump in het Witte Huis en tenslotte Marine le Pen in het Elysee. Twee-derde deel hiervan is nu een feit geworden.

Woensdag 9 november, de dag na de Amerikaanse verkiezingen, verkeerde ik in een halve shock, en was ik nauwelijks in staat om nuttig werk te doen. Dat in de oudste en grootste democratie van de westerse wereld een narcistische, racistische, seksistische, leugenachtige, en dus volstrekt niet-integere  bullebak wordt gekozen om het land de komende vier jaar te leiden is en blijft verbijsterend.

Democratieën bevatten de mogelijkheid van zelfvernietiging. In Duitsland gebeurde dit toen Hitler de verkiezingen won. Net als toen in Duitsland heeft ongeveer de helft van het electoraat gekozen voor De Sterke Man, de man die precies weet wie je de schuld kunt geven van alles wat misgaat. De man die aanwijst wie niet meer mee mag doen. Dit is geen populisme meer, maar fascisme, neo-fascisme. De knokploegen ontbreken nog, maar het politiegeweld tegen de afro-amerikanen zal ongetwijfeld toenemen.

Maar het ergste heb ik in Trouw onder woorden gebracht, maandag, toen er nog hoop was dat de redelijke krachten op de wereld zouden winnen.

Zoals te verwachten valt stond Geert Wilders te juichen toen Trump had gewonnen. Wilders ontkent net als Trump het gevaar van de klimaatverandering. Hoe voorkomen we dat eerst in Nederland, en daarna in Frankrijk de fascisten aan de macht komen?

De zorgen van “Henk en Ingrid” over wat zij zien als een ongebreidelde immigratie van buitenlanders werden tot voor kort door de zg. elite genegeerd. Maar deze zorgen zijn wel degelijk legitiem. Het concept van de internationale grens is en blijft van grote betekenis, lees bv. Paul Scheffer “De vrijheid van de grens”. De discussie is niet of we iedereen maar in Europa moeten toelaten; alleen wereldvreemde mensen willen dit nog. De discussie gaat er over of de grens wordt getrokken om de nationale staten, zoals Wilders c.s. willen, of om de Europese Unie.

Ik bepleit een samenwerking tussen PvdA, Groen Links en D66 met als kernpunten:

1. Een radicaal groen programma.
2. Bestrijding van de economische ongelijkheid: progressieve vermogensbelasting met aftrek voor groene investeringen.
3. Onverkorte handhaving van de rechtsstaat.
4. Versterking van de Europese Unie, ook militair, vooral van belang nu de VS onbetrouwbaar is geworden.
5. Open blik naar de wereld (maar aan de EU-grens wordt de ongeregelde immigratie gestopt).
6. Versterking van het onderwijs en de burgerschap-educatie.

Misschien komt het dan toch nog goed in Nederland, Europa en de wereld.